W prawie polskim pojęcie osoby niepełnosprawnej pojawiło się po raz pierwszy w 1982 roku. Z uwagi na to, że problem niepełnosprawności jest bardzo złożony i trudny do zdefiniowania, w kolejnych latach podejmowano wiele prób poprawnego ujęcia tego problemu i właściwego jego zdefiniowania.

W rezultacie, w roku 1996, grupa specjalistów powołana przez Pełnomocnika ds. Osób Niepełnosprawnych, opracowała definicję w następującym brzmieniu – cyt.

„Niepełnosprawną jest osoba, której stan fizyczny lub psychiczny trwale lub okresowo utrudnia, ogranicza lub uniemożliwia wypełnienie zadań życiowych i ról społecznych zgodnie z przyjętymi normami prawnymi i społecznymi.” W roku 1997 uchwalono w Polsce Kartę Praw Osób Niepełnosprawnych, która wskazuje definicję niepełnosprawności, bardzo podobną w brzmieniu do tej, którą cytowano powyżej, a mianowicie – cyt.

„Niepełnosprawnymi są osoby, których stan fizyczny, psychiczny lub umysłowy trwale lub okresowo utrudnia, ogranicza bądź uniemożliwia wypełnianie ról społecznych, a w szczególności ogranicza zdolności do wykonywania pracy zawodowej.”.